Cehalet

Geçenlerde kan davasına kurban giden bir kardeşimiz Kerem. O bir ögretmeni,aydındı. Eğer yaşasaydı kendisi gibi fidanlar yetiştirecekti.Ama olmadı cehalet şimdilik aydınlığı yendi.Olay 2005 yılında başlıyor. Toprak davasında çıkan çatışmayı durdurmak isteyen ikiz çocuğa hamile bir bayan elinde Kuran-ı Kerim’le durdurmak istiyor.Ama cehalet şiddet onu da yeniyor.Kadın maalesef öldürülüyor.2 yıl boyunca kadının tarafı Kerem beyin babasının o bayanı öldürdüğünü söylüyorlar. Oysa babası olay esnasında hapisteydi. Süreklı Kerem’i öldürmek için tehdıit ediyorlar. 2 yıl dile kloay ölümün soğuk nefesini hissetmek.

Olay günü karşı taraf Kerem’inde bulunduğu dükkanı basıyor.Tam 8 kişiler.Ölüm Keremi buluyor. 2 de yaralı. İnsanlar çok acımasız. Nasıl bir kindir hiç anlamıyorum.Böyle çok katliam oldu tamam ama Kerem farklıydı. Kerem bir eğitimciydi.Kerem belki de ögrencilerini insan hayatının önemini öğretecekti. Kim bilir kaç fidan yetişecekti.Ama bitti işte. Kerem’in kardelenler yetiştirmesı önlendi.Niye bir hiç uğruna.Şimdi Kerem’in 5 kız kardeşi grev yapıyor.Kardeşleri mezarlarına gidemiyorlar.Çünkü düşmana 20 km uzakta.Oysa onların kardeşlerinin mezarlarına gitmeye ihtiyaçları var.Bu önemli tabi.

Kerem’in ölümünde hepimiz suçluyuz.Belki birey olarak bir şeyler yapmamız lazımdı.Be kendi adıma özür diliyorum Kerem’den.Daha çok şiddetten bahsetmeliydim.Daha çok yazmalıydım.Gerçekten çok üzgünüm.Yeni hedefim Keremlerin ölmemesi.Çünkü Kerem yaşasaydı ışığıyla eğitimiyle bir orduyu kurtaracaktı belki.Ama artık o yaşanmıyor.Onun yaşam hakkı elinden alındı.

Tabi güzel şeylerde oluyor hayatta.Geçenlerde bir kapkaççıya verilen ceza gibi.Bir tecavüzcü sanığına verilen ceza gibi.İkisi de müebbet.Bana kalsa idam olmalıydı.Yine de bu ilerleme çok güzel.Adalete her zaman güvenmemiz lazım.O her zaman ne yapacağını bilir.Bir de gerçekten maneviyatımızı kaybetmemek lzaım.

Tüm temennim her canlıya yapılan şiddetin bitmesi.Tüm dünyada barış rüzgarlarını esmesi.Hepimizin sevgisiz umutsuz kalmaması dileğiyle…

Teşekkür ediyorum.

© Duygu Songül KAHRAMAN