MEVSİMLER SON BAHAR

Sen gittiğinde Mevsim son bahar,

Acının sensizliği, sensizliği,

Yürek dağlayan sesler bıraktın, dinmeyen ağıtlar,

Sen gittin Yaz oldu Sonbahar,

Acım sessizleşti duymadı dağlar, sokaklar,

Adına vatan dendi siz 6 arkadaştınız resimde,

Peki ya şimdi neredesiniz elimden kayan yıllar,

Neyi anlatacaktım sustum, aslında çok şey konuştum,

Acının dili bunlar yaşayan anlar,

Yaşamayan sadece susar,

Gökler ağladı, beşikteki beben ağladı ve dul kalan eşin,

Duymadı asıl sorumlular sensizliğin acısını,

Sarıldım bin parça sana,

Kan kokumu içime çektim doya doya,

Ölün bile güzel, ölün bile çok şey anlatıyor anlayana,

Halbuki üç ay kalmıştı bayramına,

Şehit oldu diyorlar altı arkadaş orada yaşıyor,

Dayanamadı gitti diyorlar peşinden yoldaşlar,

Daha kaç can gitmesi lazım, daha kaç ten parçalanması,

Sensizlik bir ömüre bedel, sensizlik sessiz bir ağıt,

Anlatamadı Ana’n, anlatamadı kalbimden fışkıran kanayan yaram,

Sen gittin diyorlar, sen estin rüzgarlarda,

Hiç yaşamamış gibi kalıyor elimde sadece çocukluk anıların,

Hani koşarken kanardı dizinde önüme koşardın,

Öpünce ben geçerdi ya,

Nasıl dayandın yavrum sen şimdi kırk parça olmaya,

Mezarını öpsem geçer mi kanayan yaraların,

Yeniden tek vücut olur mu parçaların,

Artık her anneler gününde ben geleceğim yanına,

Mezarını öpmek için, tutacağım evladını sana getireceğim,

Ona seni anlatacağım resimlerini göstererek,

Şimdi sen gittin ya gelecek karanlık,

Tek avuntun senden kalan minicik oğlun,

Korkuyorum ey oğul ya o da büyür de kırk parça gelirse cepheden.

Bu şiiri anneler gününe özel Şehit aileleri için bir annenin acısını bir anlık empati yaparak karalamaya çalıştım. Bir anlık bile yazarken dayanamadım, düşünemedim, dağıldım. Bu şiirimi Şehit ailelerine ithaf ediyorum. Gelecekteki kitabımda yer alacaktır.

DUYGU SONGÜL KAHRAMAN