BEYAZ KELEBEĞİM

İnsanlar tutturmuş sahte,ayacı,gülen gözlerle bakan bakışlar. Ne zaman bir kedim ölse üzgün olsam ve ağlasam günlerce bu bakışlarla karşılaşıyorum. Güya beni teselli ediyorlar ama bilmiyorlar ki benim canım daha çok inanılmaz yanıyor. Zaten güzeller güzeli kedim ölmüş nefes alamıyorum. Şu an, düşünemiyorum, konuşamıyorum, yiyemiyorum, içemiyorum. Sevginin hayvanı, insanı olabilir mi bilmiyorum. Benim için kedilerim ailemden biridir. Yani ne demek sadece kedi ölünce daha mı az ağlamam ya da üzülmem gerekiyor. Siz hiç hayvan beslediniz mi diye soruyorum? Belli ki bu alaycı bakışların hiç biri hayatında hiç hayvan beslememişler. Bazen mecburiyetten kuş falan ya da köpek bir şeyleri korusun diye tutmuşlar. Ama sevmek için değil sadece bize faydası olsun diye. Şimdi ben de sizi soruyorum?
_Ey sahte bakışların sahibi, ey alaycı gözler,yalancı sansürsüz sözlerin insan süretindeki canavarlar; siz hangi hakla bu sevgiyi tatmamış biri olarak beni yargılayabiliyor ve benim kedimin ölümünü hafife alabiliyorsunuz? Ben de size soruyorum? siz kimsiniz ki benim değer verdiğim bir canlı hakkında yorum yapabiliyorsunuz ? Sizden teselli isteyen mi oldu? Hangi söylenen söz şu an beyaz kelebeğimi bana geri getirebilir? Anladım yanımda olmayı hak etmiyorsunuz ama hiç değilse susun ki acım ikiye katlanmasın. Ben neye üzülüp neye üzülmeyeceğimi karar verecek yaşta ve bilinçte ve o donanıma sahip bir insanım. Kime niçin üzüleceğime ya da neye değer verip vermeyeceğime bırakın ben karar veriyim. Biz eğer özgür bir ülkede yaşıyorsak eğer bırakın en azından sevgide özgür olabileyim..
Beyaz kelebeğim öldü; ve bu acı hep içim de olacak benim. Nasıl diğer ölen her kedilerimi hatırladığım da gözlerim doluyorsa beyaz kelebeğimi de hiç unutmayacağım. Unutmak da istemiyorum. Belki kendimi kandıracağım acısı geçti sanacağım ama ne zaman artık gök gürlese yağmur yağsa aklıma gelecek onun hazin ölümü. Yani hayvan sevmeyen zaten insan sevemez ben buna inanmıyorum.Hani diyorlar ya bana hadlerine düşmüş nasihat isteyen onları dinleyecek aptal biri karşıların da var gibi bırakın hayvanları binlerce insan yavrusu ölüyor. Onlara yardım edin, bilmem ne. Bana ne o çocukları ben mi dünyaya getirdim. Sansürsüz şekilde gayrı meşru ya da evlilik için de bile olsa bakamayacağı çocukları dünyaya getirirken bana mı danıştılar ki el alemin çocuklarıyla ben ilgilenmek zorundayım. O kadar çocuk bakmaya meraklı olsam gider evlenirim çok incelemem eş adayımı baba olmaya layık mı değil mi bakmam aynı onlar gibi bilinçsizce çocuk ben de dünyaya getiririm. Nasıl ben her şeyi düşünerek hareket ediyorsam her kez de düşünüp hareket etsin. Milletin hatasını ben temizlemek zorunda değilim. Bin tane insan bana karşı çıksa yine lafımdayım. Ben hayvan seviyorum onlar bana göre daha madur. Çünkü onlar için kanunlar yok onları koruyacak. Ama o sokakta kalan çocuklara zaten devlet sahip çıkıyor.Hiçbiri bana göre madur değil. Zekayı çalıştırıp okusunlar ve meslek sahibi olmaya baksınlar. Ben kimsenin hatasının bedelini ödemek zorunda değilim.
Benim kedilerim bana göre ailemden biri ben böyle kabul ediyorum hepte öyle kalacak..Verdiğim sevginin karşılılığını kat kat alıyorum.Yani hiç biri bu güne kadar beni terk etmedi ve ihanet,küfür etmedi. Onun için acayip değerliler benim için. Asla da hiçbir zaman fikrim değişmeyecek bu konuda. Bana bu konuda nasihat vermeye kalkan olursa da kalbini kırarım kimse uyarmadı demesin. Ha ailemden birine atmışınız ha benim besleyip emek verdiğim kedilerime atmışınız. Bana göre fark yok. Dolayısıyla ailemden kimseye attırmam ben. Bu böyle bilinsin.

(Kedişim yeni öldüğünde alay eden sözler ve bakışlara vermiş olduğum yıllar önceki cevabım)

DUYGU SONGÜL KAHRAMAN