Merhaba arkadaşlar 
Özelden çok soru trafiği bu konuda olunca bu yazıyı yazmak artık gereksinim oldu benim açımdan.
Öncelikle üzülüp halen rahatsız olduğumu sanan arkadaşlarım üzülmeyin
çünkü ben geçmişte yaşadığım beni büyüten, ruhumu onaran, arındıran,
hayatı sevdiren bir süreç evet bir zamanlar yaşadım. Ama bu tam 6 yıl
önceki bir zaman dilimindeydi.
Neden yazdığımı soruyorsunuz. Kendime saklamak bencillik olurdu. Ben yazarak iyileşenlerdenim. Ben yazarak hata ve acıların son bulacağına inananlardanım. Bazı kişiler sadece okuyarak motive olur. Bazı kişilerde acılarını, gördüğü, gözlemlediği hata olarak nitelendiği yanlışları yazarak, resimleyerek, çizerek ya da sanatın hangi dalı ona yakınsa birinin ucundan tutarak ayakta kalmaya, hatta mesaj vermeye çalışırlar.
Neden aileyi bu kadar deşifre ettiğimi açıklamak gerekirse, "tablo bu şekildeydi ve ben sizlerden biriydim bir zamanlar ama geçebiliyor" diyebilmek adına tam tabloyu tarif etmem gerekiyordu. Yoksa inancını kaybeder ve Avni hastaları haklı olarak itiraz eder "Ama biz yalnız kaldık, paramız yerine göre yoktu, sevgi azdı " diyebilirlerdi.
Tabi ki kolay olmadı bu süreci yazabilmek. AVNİ'yi NASIL YENDİM kitabımda daha detaylı okuyacaksınız ama orada kurgu daha fazla olacak. Bazen insanlar gerçek hayat hikayelerini daha çok benimser ve daha çok hayatına alırlar. Çünkü kurgu onlara çok uç noktada gelebilirdi.
Ben yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var ki, kim, kime ne yaparsa onu mutlaka yaşamadan ölmeyecek. Birde niye yaşadık sorusunun cevabını kitabımda bulacaksınız. Çünkü hiç kimse kurban değil. Amaç ve Araç ilişkisini iyi analiz etmek lazım kesinlikle. Benim aracım kitabım oluyor şu an da. Amacım ise insanlığı nokta kadar bile olsa faydam olabilirse, o sancılı süreçte "Yalnız değilsiniz" mesajını alabilirse bir kişi bile çok şey başarmışım demektir. Herkese yetmemizin imkanı yok. Bu anlamda kitaplar, filmler en iyi aracılardır. Doğru film, kitap çoğu zaman bir çok hayata dokunarak güzelleştirebilir.
Bu süreçte yanımda her zaman olan beni destekleyen editör, yazar koçum ve dostum değerli insan Pınar ÇAĞLINER'e ve bana kapılarını güvenerek açan Apsis Kitap Yayınları Ekrem MÜNÜKLÜ hocama teşekkürü borç bilirim.
Yorumları ile beni destekleyen can okurlarıma, Sürekli paylaşarak destek olan admin ve diğer dost, arkadaşlarıma, resimlerimi yaparak beni onurlandıran değerli isimsiz arkadaşıma, bana yıllar önce "Sen yapabilirsin" diyen ben kendimin bile farkında değil iken beni keşfeden büyüten Şiir Dostum'a , Yürek incime(Mümişime) , değerli babama, anneme, ablalarıma, bana hayat dersi verip beni büyüten tüm insanlara (hepsini sevgiyle affettim) , özelden yine beni arayıp "böyle olsa daha iyi olurdu, ya da bir daha kitabına şöyle yap "deyip büyüten eleştirilerini sunan can arkadaşlarıma, bana her zaman şifa gönderen, uyumlama veren şifacı dostlarıma teşekkürü borç bilirim.
DİPNOT: Uzun bir yazı oldu. Ama tüm merak edilen kopuk, kopuk gelen sorularınızın , kafanızdaki soru işaretlerinin tüm cevapları bu yazımda dile getirmeye çalıştım.
Sevgiyle...
Duygu Songül KAHRAMAN
Özelden çok soru trafiği bu konuda olunca bu yazıyı yazmak artık gereksinim oldu benim açımdan.
Öncelikle üzülüp halen rahatsız olduğumu sanan arkadaşlarım üzülmeyin
çünkü ben geçmişte yaşadığım beni büyüten, ruhumu onaran, arındıran,
hayatı sevdiren bir süreç evet bir zamanlar yaşadım. Ama bu tam 6 yıl
önceki bir zaman dilimindeydi. Neden yazdığımı soruyorsunuz. Kendime saklamak bencillik olurdu. Ben yazarak iyileşenlerdenim. Ben yazarak hata ve acıların son bulacağına inananlardanım. Bazı kişiler sadece okuyarak motive olur. Bazı kişilerde acılarını, gördüğü, gözlemlediği hata olarak nitelendiği yanlışları yazarak, resimleyerek, çizerek ya da sanatın hangi dalı ona yakınsa birinin ucundan tutarak ayakta kalmaya, hatta mesaj vermeye çalışırlar.
Neden aileyi bu kadar deşifre ettiğimi açıklamak gerekirse, "tablo bu şekildeydi ve ben sizlerden biriydim bir zamanlar ama geçebiliyor" diyebilmek adına tam tabloyu tarif etmem gerekiyordu. Yoksa inancını kaybeder ve Avni hastaları haklı olarak itiraz eder "Ama biz yalnız kaldık, paramız yerine göre yoktu, sevgi azdı " diyebilirlerdi.
Tabi ki kolay olmadı bu süreci yazabilmek. AVNİ'yi NASIL YENDİM kitabımda daha detaylı okuyacaksınız ama orada kurgu daha fazla olacak. Bazen insanlar gerçek hayat hikayelerini daha çok benimser ve daha çok hayatına alırlar. Çünkü kurgu onlara çok uç noktada gelebilirdi.
Ben yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var ki, kim, kime ne yaparsa onu mutlaka yaşamadan ölmeyecek. Birde niye yaşadık sorusunun cevabını kitabımda bulacaksınız. Çünkü hiç kimse kurban değil. Amaç ve Araç ilişkisini iyi analiz etmek lazım kesinlikle. Benim aracım kitabım oluyor şu an da. Amacım ise insanlığı nokta kadar bile olsa faydam olabilirse, o sancılı süreçte "Yalnız değilsiniz" mesajını alabilirse bir kişi bile çok şey başarmışım demektir. Herkese yetmemizin imkanı yok. Bu anlamda kitaplar, filmler en iyi aracılardır. Doğru film, kitap çoğu zaman bir çok hayata dokunarak güzelleştirebilir.
Bu süreçte yanımda her zaman olan beni destekleyen editör, yazar koçum ve dostum değerli insan Pınar ÇAĞLINER'e ve bana kapılarını güvenerek açan Apsis Kitap Yayınları Ekrem MÜNÜKLÜ hocama teşekkürü borç bilirim.
Yorumları ile beni destekleyen can okurlarıma, Sürekli paylaşarak destek olan admin ve diğer dost, arkadaşlarıma, resimlerimi yaparak beni onurlandıran değerli isimsiz arkadaşıma, bana yıllar önce "Sen yapabilirsin" diyen ben kendimin bile farkında değil iken beni keşfeden büyüten Şiir Dostum'a , Yürek incime(Mümişime) , değerli babama, anneme, ablalarıma, bana hayat dersi verip beni büyüten tüm insanlara (hepsini sevgiyle affettim) , özelden yine beni arayıp "böyle olsa daha iyi olurdu, ya da bir daha kitabına şöyle yap "deyip büyüten eleştirilerini sunan can arkadaşlarıma, bana her zaman şifa gönderen, uyumlama veren şifacı dostlarıma teşekkürü borç bilirim.
DİPNOT: Uzun bir yazı oldu. Ama tüm merak edilen kopuk, kopuk gelen sorularınızın , kafanızdaki soru işaretlerinin tüm cevapları bu yazımda dile getirmeye çalıştım.
Sevgiyle...
Duygu Songül KAHRAMAN
0 yorum:
Yorum Gönder