Sözlerim

Yüreğim yorgun ben ondan yorgunum! Bir şeylere emek vermeye korkar oldum.Tam kapatıyorum kendimi yeniliklere,hiç yoktan bana yaklaşıp,aklıma girip duygularıma dokunuyorlar! Sonra emek veriyorum geleceğe yürümek için,sonra biri gelip emeğime,hazıra konup elimden alıyor! Oysa bu hiç adil değil. Dünyada bir sürü pırlanta var neden ben parlatana kadar o pırlantadan haberiniz yoktu?

Son zamanlarda daha çok vaktimi kedilerime ayırıyorum çünkü onlarla iletişim kurmanın insanlarla kurmaktan daha kolay olması,onların beni daha çok anlayıp beni içten çıkarsızca beni gerçekten sevmeleri,değer vermeleri o kadar anlamlı ki bu beni ister istemez ürkütüyor! İnsanlık nereye gidiyor demekten kendimi alamıyorum!
Bugün yine sol yanım ağriyor,boşlukta sallanıyor yüreğim! Seninle nefes almama öyle ihtiyacım var ki! Nedenini bilmeden ağlamak,haykırmak istiyorum omuzların da! Oysa ben hergün biraz daha ölürken sen yoksun! Ne kadar ürküyorum hayattan sensiz bir bilsen!

Yürek yangınımdın,imkansızımdın oysa yoksun! Hayatımdan gittin! Yüreğinden de kovdun beni ama keşke senin hayalinde kalmamama müsade etseydin bari! Seni o kadar çok özlüyor ve ilk günkü kadar hala çok seviyorum ki tarifi yok yalnızlığımın…Asla bilmeyeceksin hayatımdaki yerini ve seni hala nasıl umutla beklediğimi bilemezsin! Sen başka limanlarda gezmeye hala devam ederken ben hala yokluğunla üşüyorum…Elimde değil ki ben seni hala ilk günkü heyecanla ve tazeliğiyle seviyorum…Oysa yoksun hiç olmayacaksın bundan sonra!
© Duygu Songül KAHRAMAN