KALEMİM

Bazen volkan misali taşar gönlümden duygularım,

Susturamam!!!

Kimseye derdimi anlatamam, susarım dilimle,

Kalemime sığınırım.

Günlerce yazarım, en yakın dostum o anda kalemimdir,

Annem  belki de babam en yakın dostum kardeşim,

Beni dinler her türlü kaprisimi çeker,

Naz yapmaz, istediğim an’da yanımdadır.

Sonra o volkan söner ve ben dilim ile konuşmaya başlarım,

Bir daha ki volkan patlamasına kadar,

Kalemim asla küsmez, kapris yapmaz,

Belki de şu hayatta tek dostum var oda kalemim.

Beni her zaman anlar, ben ne dersem odur hayat o zaman.

Beni ben bile terk ettim çok günlerde,

O terk etmedi hiçbir zaman,

Kendimi üzdüğüm kadar hiç kimseyi üzmedim,

Sadece kendime ihanetim, kendime ayıbım,

İyi ki varsın beni hiç terk etmeyecek KALEMİM.

DUYGU SONGÜL KAHRAMAN