ŞİDDETE HAYIR!

ŞİDDETE HAYIR!
İnsanlık nereye gidiyor bilmiyorum.Doğrusu çok şaşkınım her anlamda. Artık sorunlarımızı beynimizle değil şiddetle çözüyoruz.Halbuki silahın ve bıçağın kullanım alanları bellidir.Silah güvenlik mensupları tarafından kullanılır…Bıçak ise benim bildiğim mutfakta kullanılır.İnsan doğramak için değil ya da kapkaççılık yapmak için değil.Silahın sporda ve düğünlerde ne işi var,bilmiyorum.

Yılın modası magandalar türedi sanırım.Bir insan hayatı ne kadar ucuzladı,takip etmekte zorlanıyorum.Bir yandan ölumcül hastalar hayatta kalmak için o ince çizgide gelıp giderken bir yandan kendini bilmez,sorumsuz insanlar tarafından hayatları sönen değerli canlar.

Artık ilerde çocuk sahibi olma fikrimi tekrar tekrar gözden geçirmem gerektiğini biliyorum.Çünkü ben istediğim kadar barışçı bir insan olayım,şiddet her zaman beni bulabilir.En acı olanı da yapabileceğim hıçbir şey yok.Korktuğumu bu anlamda inkar edemeyeceğim.

Bazen şiddetten güzel bir şey de doğabiliyor. Gazetede traji komik bir şey okudum.Sevgilisi ona geri dönmeyince intihar eden gencin kalbi 17 yaşındaki genç bir kardeşimize takıldı.Bu kardeşimizi çok şanslı buluyorum.Çünkü onu seven bir nişanlıya,tüm mal varlığını ortaya döken bir aileye sahip.Ayakta kalmak için bu çok önemli. Hala gerçek sevginin olduğunu görmek beni yüreklendiriyor.Her ne kadar ben karşılaşmasam da yazıyı okurken oldukça duygulandım.

Yine bir haberde töre adı altına 17 yaşındaki kızkardeşini öldürmesi görevi 25 yaşındaki bir kardeşimize veriliyor.Bu kardeşimiz kardeşini bulup devlete teslim ediyor.Sonra da sorumlu olanları İhbar edİyor.Aslında bu yapması gereken bir şeydi zaten.Ama kolay yolu seçip kardeşini katletebilirdi. Bu anlamda o kardeşimizi kutluyorum.

Bazen hepimiz yaşamak ayakta kalmak için neden ararız .Halbuki neden yine içimizdedir.Biz insanları seversek bir çıkış yolu her zaman vardır.Aşkın ölümcül hastalığa iyi geldiğini hepimiz biliyoruz. Tüm dileğin şiddetin yerini sevgiler,düşmanlığın yerini kardeşlik alsın.Belkı hepimiz için bir ümit vardır ne dersiniz? Teşekkür ediyorum.

© Duygu Songül Kahraman