KAHRETSİN

Sen benim son rıhtımımdın,
Son inandığım ,
Son kazancım,
Son sevdiğim,
Son evet dediğim.
Biz de yalan olduk kahretsin…
Yalanlarını da al git yüreğimden.
Hayatımdan attım,kalbimden atamıyorum seni.
Sen de mi yalan oldun,be sevdiğim?
Kahretsin…
Adam gibi adamım derdin,
Hep sürekli kendini överdin.
Yalanlarını görür hep görmezden gelirdim.
Hatam karşılıksız sevmekti seni.
Adam sanmıştım,
Değer veriyorsun sen de seviyorsun sanmıştım,kahretsin…
Seni defalarca yıldızlara şikayet ettim,
Belki unuturum diye.
O kadar sıradansın ki o kadar yalan,
Nasıl sevdim ben seni,neyini sevdim?
Kahretsin…
Hayatımın olduğunu zannederken oysa kabusumun anlamıymışsın.
Özel biri olduğunu zannederken meğer ne kadar sıradanmışsın.
Neyini sevdim ben senin?
Sanırım yalanlarını,sıradanlığını…
Karşılıksız hiçbir şey beklemeden sevdim ben seni.
O kadar ki kendimden vazgeçtim senden vazgeçemedim,kahretsin…
Son limanım,farkında olmasan da vazgeçtim senden tamamen.
Ne kadar sevsemde gidiyorum yüreğinden,yalanla yaşanır mı?
Hiç sevmediğini,hayatında hiç olmadığımı bile bile tekrar başlanır mı? Vazgeçiyorum artık bizden, mücadelemden,kahretsin…

Hayat yaşadığımız pişmanlıklarımızn toplamıdır…

© Duygu Songül Kahraman