HAYATA DAİR NE VARSA!!!

HAYATA DAİR NE VARSA!!!
Maalesef yaşamak, ayakta kalmak için sürekli türlü bedeller ödüyoruz. Bazen ne için savaştığımızı unutuyoruz. Karşımıza olumsuzluklar çıktıkça aslında ne için mücadele ettiğimizi çoğu zaman unutuyoruz. Kokulu bir muma benzetiyorum ben hayatı. Sanki imece usulü yaşamamız gerekiyor gibi geliyor bana. Yani küçücük bir gülümseme ya da selamlaşma da olsa umutsuzların ekmeği olduğunu düşünüyorum. Aslında hepimiz hayatta piyon taşlarıyız. Sadece bize verilen ödevleri en işi şekil de yerine getirmeye çalışıyoruz. Bunu çoğu zaman yapmak o kadar zor ki. Tek bildiğim vazgeçmemek lazım. Hayattan bir gün bizim de güllerimizin açacağına inanmamız lazım. Bu çok önemli. Umutsuz, hayalsiz, emelsiz ben yaşanacağına inanmıyorum. Belki de hayata ilk kendimizi severek başlamalıyız. Biz kendimizi sevmezsek başkasının bizi sevmesini bekleyebilir miyiz? Ya da beklemek çok ayıp gibi geliyor bana. 
Aslında insan isterse bütün tepeler küçük gelir insana. Yolunu bulmak istediğin gölgeliğine ulaşırsın. Bunun içinde umutlu olmak ve sabretmek lazım. Hatta canımız acırken bile. Zaten kolayı herkes başarır. Önemli olan bir kardelen olmayı başarabilmek belki de. Karda açan bir kardelen. Ben imkansızlıklar için de başaranlara ya da her şeye rağmen tüm engellere rağmen yılmayıp “Hey hayat ben de varım” diyenlere Kardelen diyorum nadir bulunduğu için. Ayakta kalabilmek, aslında anlamlı ve güzel olanı bu galiba.
Çok güzeldir nefes almak yaşamak. Hey hayat bende varım diye bilmek. Canınız istemediğiniz hatta dayanamayacağınız kadar yansa bile.

-Siz hiç bir yeriniz ağrırken gülümsediniz mi?

-Hiç elleriniz üşürken bir çocuğun basını okşadınız mı?

-En son kime hediye aldınız?

- En dostum dediğin kişinin hatırını ne zaman sordunuz?

-  Ne zaman zor da olan birinin derdini paylaştınız?

-En son ne zaman bir yaşlının elini öptünüz?

-Ne zaman birinin gözlerine sevgiyle baktınız?

-Ne zaman içinizden ağlamak geldiği halde ailenizi üzmemek için gülmek zorunda kaldınız?

Aslında bu örnekleri çoğaltmak mümkün.

-Önemli olan canımız acırken gülümseyebilmektir.

-Önemli olan dostumuzun derdi için yada bir canlı için 
duygulanabilmektir, ağlayabilmektir.

-Önemli olan karanlıktan aydınlığa 
çıkmayı başarabilmektir.

-Korkuyorken tırmanabilmektir gökdelene.

Belki de çıkamayacağınızı bile bile inatla tırmanmaktır hayat ve başarı..
Basamakları çıkarken arkana bakmadan eğer yürüyebiliyorsanız eğer geçmişteki hataları değil de giderken tecrübelerinizi geleceğe taşıyabiliyorsanız sizden güçlüsü yok demektir. Demek ki yolun yarısını geçmiş sınavı başarmak artık daha kolay olduğunu göreceksiniz.
Hayat hiç de kolay değil. ama imkansız da değil. Yeter ki birlik beraberlik olsun. Yeter ki dostlarımızın kıymetini bilelim ve doğru insanlara dostumuz diyelim. Yeter ki bizim de bir gün güllerimizin açacağını bilelim. Dilerim hepimiz kar da açan kardelen olmayı başarırız.
teşekkür  ediyorum.
DUYGU SONGÜL KAHRAMAN.