HAYATA BİR MEKTUP
Saatime baktım ve dedim ki, son saniyeleri sunduk birbirimize. Ben farkında olarak belki de sen olmayarak. Ödül nedir deseler o an'lardı derdim. Bir kez daha anladım ki mutluluk an'larda ve ve biz istersek bunlar dakika, saat, gün, ay ve yıl olarak bize dönüyor. Biz gerçekten istedik mi? Sorgulamadım galiba. Sorgulama gereği bile hissetmedim. Neden ya vardı? Ya da yoktu. Tek bildiğim net olan şu var ki, biz yokuz artık hatta hiç olmadık. Saniyelere sığdı sevdamız. Sen hiç dokunmadan sevdin mi? Sevebildin mi? Ben sevdim. Hem de çok sevdim. kendimi bile itiraf etmedim çoğu zaman. Aşk'tın sen ve ben seni bitişinden, yüreğime kahramanca gömmem den, sana bu kadar kızmam dan tanıdım. Bana yürümene, yüreğimi görmene hiç izin vermedim, veremezdim. ikimiz de mutsuz olacaktık. Şu an değerlisin benim için ve ben senden sandığın gibi nefret etmiyorum. Ama bu şekilde bilmen önemliydi benim için. Kaç kişi severek vazgeçiyor bilemiyorum ama ben vazgeçtim senden. Defalarca tartarak, düşünerek, uykusuz kalarak gönderdim seni uzaydaki boşluğa. Sen de biliyorsun benim kadar asla sevemezsin. Oyun sandın belki de bizi. Bir bulmaca ya da an'lık. Bilemiyorum. O son saniye var ya, işte neyse... Ah ben yüreğim nasıl da yanıyor uzaklara bakarken. Aynı şehir de nefes alamasak da aynı gökyüzünü paylaştığımız sürece benimsin. Benim olmak demek hayatımda olacağın anlamına gelmiyor. Benimsin sorgusuz bunun anlamını analiz etmen zor biliyorum. Sol tarafım var olduğu sürece benimsin. Yaşadığım sürece, yaşadığın sürece. Yaşamak gökyüzünü elimin içine almak değildi. Bakışlarım sana çok şey anlattı belki, ya da gidişim. Sen anlaşabildin mi bilmiyorum. Ben seni biz'i severken bitirdim. Sahi biz hiç olduk mu? Sorguluyorum. Yanlışlıkla selamlaştık sadece bunu bil yeterli. Başka bir şey bilmesen de olur.
DUYGU SONGÜL KAHRAMAN
0 yorum:
Yorum Gönder