AŞK BU KADAR İMKANSIZ VE SANCILI OLMAK ZORUNDA MI?

 AŞK BU KADAR İMKANSIZ VE SANCILI OLMAK ZORUNDA MI?

Seni sevmek, özlemek nasıl bir şey biliyor musun?

Hani kızgın çölde susuz kalırsın da bir yudum su için o an her şeyini verirsin...

Hani acıkırsın da bir lokma ekmek için o an tüm servetinden vazgeçe bilirsin..

Hani yağmur bardaktan boşanırcasına yağar da şemsiyeye acilen ihtiyaç duyarsın ve onun saçaklarına sığınmak istersin...

Hani nefes almak istersin ama farzet ki krizin tuttu nefes alamazsın ve astım ilacına ihtiyaç duyarsın...

Gözlerin hani karanlıkta kalır aydınlığa çıkamazsın öleceğini sanırsın...

Hani ölümcül hastalığın vardır bu ilacı almazsan öleceksindir o ilaca mahkumsundur...

Hani şekerin yükselir, kalbin tutar, tansiyonun fırlar mutlaka iyi olacak ilacı almalısındır...

İşte ben sana nefes, su, ilaç kadar muhtacım...

İşte seni özlemek ve sevmek, hayatımdaki yerin benim için öyle bir şey...

İmkansızsın ama bir o kadar da heyecan, umut verici, teselli...

Aşk bu mu bilmiyorum ama imkansız olduğunu bile bile sever mi,özler mi insan?

Ben senin imkansız olduğun bilerek hep umut, mücadele ederek bekliyorum seni…

Sen  hiç tanımadığın ama çok sevdiğin, imkansız biri için günlerce ağladın mı?

Hiç sadece bir tek kelime için her şeyden vazgeçmek istedin mi?

Hayat kaynağında tüm düşünceler belki de kendini bile unuttuğun ama karşı tarafı bir an bile unutamadığın oldu mu?

Hep kaçmak ama yapamayınca peki geri döndüğün nereye kadar giderse gitsin ama bir şekilde umudum olsun dediğin?

Bilmiyorum bu aşk mı?

Ama sen benim vaz geçemediğim, acı çektiğim, hala çekeceğimi bile bile umutla beklediğimsin...

Sensiz nefes alamadığımsın...

Kıyamadığım, üzmekten çekindiğim, senin mutluluğun için kendi mutluğumdan vazgeçtiğim, her şeyimsin...



EĞER YAŞIYORSANIZ VE GÖKYÜZÜNDE BİR TANE YILDIZ BİLE KALDIYSA UMUT HER ZAMAN VAR DEMEKTİR...ALLAHÜ TEALA HİÇ KİMSEYE O SON YILDIZI KAYBETTİRMESİN....


DUYGU SONGÜL KAHRAMAN